Je hoort tegenwoordig vaak woorden zoals mild ouderschap, bewust ouderschap, bewust opvoeden, mild opvoeden, natuurlijk ouderschap, opvoeden zonder machtsstrijd, opvoeden zonder straffen en belonen, vreugdevol ouderschap, positief ouderschap,…
Zelf noem ik het graag bewust ouderschap. Maar wat betekent dat nu eigenlijk?
Hoe gaat het bij jullie in de vakantieperiode?
Hoe gaat het er aan toe wanneer iedereen van het gezin een tijd samen is?
Lopen jullie van tijd tot tijd ook tegen elkaar aan?
In de vakantieperiode, wanneer de kinderen (vaker) thuis zijn, gaat alles toch even anders.
Het lukt je kind op dat moment even niet om zijn veters te knopen. Hij wil het zo graag zelf doen.
Jij voelt de tijdsdruk en laat dit ook merken aan je kinderen: 'voort doen!' roep je uit. Nog niet boos, maar al wel onder de stress.
Je kind geraakt gefrustreerd, want het lukt echt niet deze keer. Hulp wil hij niet.
Er wordt op zoveel vlakken zoveel van ons gevraagd.
In het (school)systeem waar we nu in leven, is vastgesteld wat een kind op een bepaalde leeftijd moet kunnen. Er zijn allerlei gemiddelden vastgelegd zoals hoe groot je kind moet zijn op een bepaalde leeftijd, welk het ideale gewicht is, hoe vlot hij al moet kunnen lezen en rekenen, hoe hij emotioneel moet kunnen reageren in bepaald situaties, hoe goed hij moet kunnen sporten, enz…
(Uit het artikel van magazine Pure Child, februari 2019.)
Stel jij jezelf wel eens vragen zoals: Wie ben ik? Wat wil ik écht? Wat is mijn bijdrage hier in deze wereld?
Je leest af en toe mijn blogs of een facebookpost, je leest mijn nieuwsbrieven, je hebt al sessies gevolgd bij mij of een workshop, of wat dan ook.
Maar misschien weet je nog niet genoeg wie ik, Karin, eigenlijk nog meer ben.
Dus ik dacht, laat ik eens een blog over mezelf schrijven :-)
Zodat jij mij op een andere manier eens leert kennen. De mens achter de schermen, zeg maar.
Ze zijn moe.
De kinderen vragen al de hele week om thuis te blijven.
“Ik wil niet meer naar school,” klinkt het elke ochtend hier in huis.
Wetende dat de vakantie er aan komt, en het vooruitzicht naar thuis te kunnen zijn, maakt het verlangen alleen maar groter.
Ik herken dat bij mezelf ook op andere vlakken. Als iets eraan komt, lijkt je behoefte daaraan alleen maar groter.
Gesprek tussen moeder en kind
Moeder zegt: "Nog even spelen en dan gaan we aan tafel!"
Kind reageert niet en speelt gewoon verder.
(kind denkt: "het is hier zo leuk nu, ik wil niet gestoord worden. Wow! Zie hoe doe draak het kasteel aanvalt!")
Moeder denkt en gaat ervan uit: "ik heb het al aangekondigd, dus ze zullen zo wel komen."
