Ken je het gevoel dat je connectie verliest met je kind?

Wat je zegt wordt snel fout gehoord of persoonlijk genomen. Je hebt het gevoel dat je steeds in een machtsstrijd terecht komt. Je voelt dat het niet om die ene futiliteit gaat, maar dat er een hele lading achter zit die er niets mee te maken heeft. Wat speelt er dan wel bij je kind?  Je bent elkaar dus even kwijt. Je zit niet meer op dezelfde golflengte en je dringt als het ware niet meer door tot je kind.

Onverklaarbaar lijkt het soms. Ineens uit het niets wordt je kind boos. En niet zomaar boos, nee, woedend. Een echte driftbui.

Onze zoon van bijna 5 heeft ze soms. Ofwel gaat hij heel hard krijsen en huilen. Niets is dan nog goed. Wat we ook doen of zeggen.

Ofwel gaat hij slaan, of knijpen, of stampen. Toen hij nog jonger was, beet hij ook wel eens. Dat doet hij nu niet meer.

Als hij heel moe en overprikkeld is, kunnen we geen kant meer op met hem. Soms is het ook in combinatie met het feit dat hij honger heeft.

Word jij wel eens heel erg geraakt door een reactie of emotie van je kind? Triggert het jou zo erg dat je je geduld snel verliest en zelf emotioneel reageert in zo'n situatie? Lijken jullie karakters op elkaar waardoor het wel eens botst?

Het kan zijn dat je kind onbewust meer reageert op wat er leeft bij jou, dan dat jij reageert op wat er gebeurt bij je kind!

De eerste keer

Jij kent het gevoel waarschijnlijk ook wel. Je gaat iets voor de eerste keer doen... best wel spannend! Je start bijvoorbeeld een nieuwe job. Of je gaat voor de eerste keer vliegen. Je maakt je hierbij zorgen over wat er allemaal gaat komen, hoe het gaat zijn, wie of wat je gaat tegen komen, enz. Je voelt een bepaalde onrust in je lijf. Misschien kan je zelfs minder verdragen de dagen voordien en reageer je sneller kortaf.