Of vind je dat je kind overdrijft met zijn/haar reactie? Heb jij de neiging om te zeggen tegen je kind ‘dat het niet zo erg is’? Dat zo’n grote jongen of groot meisje niet moet huilen? Dat je kind maar gewoon moet stoppen met huilen? Dat die tranen nu maar weg moeten? Dat het genoeg is geweest? Of misschien zeg je wel eens hoe anderen nu naar hem of haar kijken en zien dat hij of zij niet flink is?
Onze zoon van bijna 5 heeft ze soms. Ofwel gaat hij heel hard krijsen en huilen. Niets is dan nog goed. Wat we ook doen of zeggen.
Ofwel gaat hij slaan, of knijpen, of stampen. Toen hij nog jonger was, beet hij ook wel eens. Dat doet hij nu niet meer.
Als hij heel moe en overprikkeld is, kunnen we geen kant meer op met hem. Soms is het ook in combinatie met het feit dat hij honger heeft.
Pak ik het wel goed aan? Is dit wel de goede manier? Waarom word ik steeds zo boos? Ik verlies mijn geduld telkens, en achteraf heb ik dan weer spijt.
Elke ouder stelt zichzelf wel eens vragen. Maar soms kunnen deze twijfels en onzekerheden je in de weg staan. Het neemt je dan te veel in beslag, je maakt je er misschien zelfs zorgen over.
Word jij wel eens heel erg geraakt door een reactie of emotie van je kind? Triggert het jou zo erg dat je je geduld snel verliest en zelf emotioneel reageert in zo'n situatie? Lijken jullie karakters op elkaar waardoor het wel eens botst?
Het kan zijn dat je kind onbewust meer reageert op wat er leeft bij jou, dan dat jij reageert op wat er gebeurt bij je kind!
Meestal is een doordeweekse dag heel strak gepland. Iedereen komt thuis, van de school of van het werk, huiswerk moet gemaakt worden, eten moet bereid worden, eventueel moet iemand nog naar een hobby of training... En voor je het weet is het bedtijd voor je kind. Ondertussen heeft de TV nog aangestaan, of heeft je kind nog andere schermtijd gehad.
Het is een hele organisatie om het allemaal gedaan te krijgen, en dan is het rush rush, bedtijd!
Vraag jezelf eens af:
Jij kent het gevoel waarschijnlijk ook wel. Je gaat iets voor de eerste keer doen... best wel spannend! Je start bijvoorbeeld een nieuwe job. Of je gaat voor de eerste keer vliegen. Je maakt je hierbij zorgen over wat er allemaal gaat komen, hoe het gaat zijn, wie of wat je gaat tegen komen, enz. Je voelt een bepaalde onrust in je lijf. Misschien kan je zelfs minder verdragen de dagen voordien en reageer je sneller kortaf.
In een dag zitten 24 uren. Van die 24 uren slapen we ongeveer 8 uren. Daarbij komt nog de tijd dat we eten, onszelf verzorgen, onderweg zijn. Dan heb je de tijd dat je werkt en voor anderen zorgt (je kinderen, je ouders,...). Je hebt ook nog sociale contacten die je wil onderhouden, hobby's, verplichtingen allerhande. Hoeveel tijd schiet er dan nog over? Hoeveel tijd heb je werkelijk voor Je Zelf?
Ben jij je er bewust van dat je (waarschijnlijk) heel de tijd in je denken zit? Heb jij al eens geobserveerd wat je heel de tijd door denkt? Ben je bewust van de gedachten die door je hoofd gaan?
Vraag jij je ook wel eens af of je het wel goed doet? Ken je die twijfels over je aanpak in de opvoeding van je kinderen? En die twijfels over de keuzes die jij als ouder moet maken?
Iedereen kent zeker wel momenten van onzekerheid. Is het niet bewust, dan is het wel onbewust. En als jij iemand bent die zich geregeld spiegelt aan zijn omgeving, kan het gevoel van onzekerheid nog sterker zijn.
Heb jij vragen zoals:
De activiteiten van een nieuw werk- of schooljaar zijn weer volop gestart. Voor de meesten betekent dit een strakker tijdsschema. Alles is weer meer in een vaste structuur.
Voor kinderen betekent dit: Op tijd op school komen, op tijd op de training zijn, nog tijd voor huiswerk, op tijd gaan slapen...
