“Kom je aan tafel? We gaan eten.”
“Ik heb geen zin.”
“Ik zou graag hebben dat je aan tafel komt.”
“Nee, ik kom niet aan tafel. Stomme mama.”
Wat doet het met jou als je dit leest?
Word je getriggerd door de woorden ‘stomme mama’? Of door het feit dat je kind niet luistert? Of beide?
Of vind je dat je kind overdrijft met zijn/haar reactie? Heb jij de neiging om te zeggen tegen je kind ‘dat het niet zo erg is’? Dat zo’n grote jongen of groot meisje niet moet huilen? Dat je kind maar gewoon moet stoppen met huilen? Dat die tranen nu maar weg moeten? Dat het genoeg is geweest? Of misschien zeg je wel eens hoe anderen nu naar hem of haar kijken en zien dat hij of zij niet flink is?
Onze zoon van bijna 5 heeft ze soms. Ofwel gaat hij heel hard krijsen en huilen. Niets is dan nog goed. Wat we ook doen of zeggen.
Ofwel gaat hij slaan, of knijpen, of stampen. Toen hij nog jonger was, beet hij ook wel eens. Dat doet hij nu niet meer.
Als hij heel moe en overprikkeld is, kunnen we geen kant meer op met hem. Soms is het ook in combinatie met het feit dat hij honger heeft.
Meestal is een doordeweekse dag heel strak gepland. Iedereen komt thuis, van de school of van het werk, huiswerk moet gemaakt worden, eten moet bereid worden, eventueel moet iemand nog naar een hobby of training... En voor je het weet is het bedtijd voor je kind. Ondertussen heeft de TV nog aangestaan, of heeft je kind nog andere schermtijd gehad.
Het is een hele organisatie om het allemaal gedaan te krijgen, en dan is het rush rush, bedtijd!
Vraag jezelf eens af:
Het nieuwe schooljaar brengt heel wat teweeg. Zowel voor kinderen, ouders als leerkrachten.
Hoe ervaar jij als ouder de start van het nieuwe schooljaar? Komt alles weer in een structuur en regelmaat voor jou en je gezin? En brengt dat jou rust? Of is het juist stress omdat er weer veel geregeld moet worden en de agenda opnieuw vol activiteiten komt?
